De laatste (leuke) week: eindelijk koala's!!

Lieve vrienden en familie,

Dit is hem dan, mijn laatste verslag...ik zit nu in een KLM vliegtuig richting Amsterdam met een mooie tulband van mijn lange sjaal op mijn kop om die oortjes tegen de microfoons van mijn hoortoestellen te houden (tip exclusief voor Leo: volgende vliegreis haarband meenemen). Never mind, volgens de stewardess staat het me beeldig en bovendien komt zo alle muziek en filmgeluid luid en duidelijk in mijn oren :)

Op de heenreis had ik trouwens een achterbuurman die graag zijn zweetvoeten op mijn armleuningen legde, nu heb ik een buurman die twee zakken McDonalds burgers bij zich heeft. Dat ruikt in ieder geval ietsje beter...

18 uur vliegen zit er al op, nog 6 te gaan, dus alle tijd om jullie nog even bij te praten over mijn laatste weekjes in “Brisse” (Brisbane). Het weekend na Sydney ben ik weer samen met Jennifer en Marc gaan golfen. Dit keer op de golfclub van Brisbane zelf waar Jennifer al twintig jaar lid is. De club stamt uit 1896 met een mooi klassiek clubhuis en erg leuke uitdagende baan. Helaas was de tweede negen gesloten vanwege onderhoud, maar om het goed te maken mocht ik gratis twee keer de eerste negen spelen, no problem!

Na twee ‘warming-up’ holes (ja, ook in warm weer kun je beter even inslaan heb ik gemerkt) stond ik fantastisch lekker te ballen. Alle training en fysieke oefeningen van afgelopen weken werpen duidelijk zijn vruchten af, dat voelt goed! Na afloop wilde Jennifer nog wel ‘effe’ mij de tweede negen laten zien in haar eigen opgevoerde buggy. Ik kan me niet herinneren dat ik nog ooit eerder zo snel negen holes voorbij heb zien komen, maar ze waren wel absoluut de moeite waard om ze nog een keer zelf op mijn gemakje te bespelen. Weer een reden om een keer terug te komen! Daarna heb ik afscheid van ze genomen voor tot de zomer van 2014 wanneer ik ze hoogstwaarschijnlijk in Michichain zal treffen als ik mijn wereldtitel voor golf voor doven ga verdedigen.

Die avond ben ik samen met Marloes en See-ling (huisgenootje uit Maleisië) naar de Twilight Market in het centrum gegaan. Vooraf hebben we een hapje bij de Chinees gegeten waar ze verrukkelijke “sizzling beef with caramelised onion” hebben, dat recept is goud waard wat mij betreft!! De markt was bijzonder leuk. Het bestond alleen maar uit kraampjes van mensen die zelf van alles maakten. Het was ook nog eens leuk aangekleed met Chinese lampionnen en een live band. Tip voor Utrecht!

De volgende dag gingen we naar de Koala Sanctuary ergens buiten de stad op initiatief van See-ling. Het was mijn laatste kans om eindelijk een keer koala’s en kangaroo’s te spotten in Australië, dus ik ging graag mee. De koala’s kregen al bij mijn eerste blik een plek bovenaan mijn lijst van favoriete dieren (ze staan gelijk met het stokstaartje). WAT ZIJN ZE SCHATTIG!! Kijk straks vooral even naar de foto’s, ik smolt net zo snel als mijn waterijsje daar. Ik zou alleen niet in hun plaats willen leven....ze slapen 20 uur per dag omdat ze vanwege hun nogal beperkte dieet (slechts eucalyptusbladeren) simpelweg niet meer energie hebben. Ik hou denk ik toch wel van iets meer actie en variatie in mijn levensstijl...

De kangaroo’s vond ik erg stoer. Helaas geen kleintje in een buidel gezien, maar wel ernaast kunnen liggen :) Verder hebben we echt hele lelijke tazmanian devils gezien en waren we toeschouwer van een schapen drijven (lees: op de kast jagen) show met een Border Collie. Het hele park was trouwens in een mooie buitenwijk van Brisbane gelegen langs de rivier wat ook al een plaatje op zich was.

Die avond dachten we nog een leuke Twilight Market te bezoeken, maar zo leuk en gezellig de site was, zo saai en stom was hij in werkelijkheid. Slechte treffer, dat hoort er statistisch gewoon bij als je veel op pad gaat denk ik maar.
Thuis maakten we kennis met onze nieuwe huisgenoot uit Duitsland. Hij heet Sebastian en hij doet een coschap van acht weken bij de colonrectale chirurgie....(voor de leken, colonrectaal is zeg maar het uitgangstraject in je lichaam). Marloes en ik hadden een uitgebreide maaltijd klaar gemaakt met allerlei verse ingrediënten die we de vorige dag van de markt hadden gehaald, erg gezellig.

Toen was het een paar dagen stressen om mijn patiënt verslagen op tijd af te krijgen voor mijn beoordeling hier, maar met wat druk op de ketel gaat bij mij alles gelukkig veel efficiënter ;) De professor in Utrecht zal uiteindelijk eindbeoordeling doen, maar met de positieve feedback van hier moet dat goed komen. Ik ben Natalie, onze begeleidster (zie foto’s), wel echt ontzettend dankbaar voor haar inzet om mij zo veel mogelijk te supporten met mijn hoorbeperking.

Afgelopen donderdag gingen we voor het laatst met zijn allen koken en kwam John, een Australische vriend van hier, gezellig mee eten en vooral drinken. Met wraps op het menu konden we goed alle restjes opmaken. Voor vrijdag had ik een tafel gereserveerd bij een heel populair leuk Grieks restaurantje in de uitgaansstraat van West End. Met het hele huis behalve Isabelle (ze was al met haar moeder op reis) hebben we kunnen smullen van shared dishes die wel heel snel allemaal tegelijk op tafel kwamen. Sumi (onze Indische Maleisiër) genoot ook zichtbaar, ondanks dat ze geen spicy curry op de menukaart kon vinden. Daarna hebben we nog een drankje gedronken in een leuk café. Daar werden we nog aangesproken door een olijke Australische dame die op zoek was naar nog een Gemini (sterrenbeeld) voor haar vriendin...toevallig ben ik er één dus zo scoorde ik de laatste avond nog een nieuwe vriendin ;) Sebastian had het ook getroffen aangezien hij van zijn eigen lokale Duitse biermerk met origineel glas kon genieten.

De terugreis was wat minder. Het regende keihard, dus een taxi nemen leek ons wel op zijn plaats. Het duurde echter wel zeker een uur voordat er één scoorde. Mijn allerlaatste dag was eigenlijk niet veel soeps. Het regende werkelijk weer pijpenstelen. Zo eigenwijs als ik was besloot ik toch nog voor de laatste keer naar een markt te gaan (met paraplu moest het toch best te doen zijn?). Nou, ik heb door paden gelopen die tot mijn knieën onder water stonden en mijn rugzak inclusief inhoud waren nogal aan de vochtige kant geworden. Mijn aanvankelijk overheerlijke pompoenbrood was tot een sappige spons getransformeerd. Tot slot miste ik ook tweemaal de bus doordat ik ergens aan het schuilen was terwijl die bussen in een flits voorbij reden. Thuis ging ik flink wat inpakken en het lukte me om zowel mijn golftas als mijn koffer tot 23 kilo te vullen (Mijn golftas vol met studieboeken en stethoscoop werd toen straks wel even bedenkend aangekeken toen hij door de scan gehaald werd). Om negen uur afgelopen avond bracht Raymond, mijn huisbaas, mij nog in de almaar stromende regen naar het vliegveld. It was time to go...bye bye Aussie, but not forever... I’ll come back!!

Jullie bedankt voor jullie interesse en alle leuke reacties. Vergeet niet de foto’s hieronder even te bewonderen, die koala’s......(smelt, smelt)